Pisana historia Woli Książęcej i okolic sięga roku 1299. Przez wiele lat mieszkańcy Woli i Słupi (dziś części Woli) czynili starania i zbierali środki finansowe na budowę szkoły. Pierwsza oddana została 21 marca 1884 roku, a kosztowała 127,5 tysiąca srebrnych marek. Królewska Rada Regencyjna stanowisko nauczyciela powierzyła M.S. Reszelskiemu dotychczasowemu nauczycielowi z Prus. W dniu rozpoczęcia zajęć szkoła liczyła 58 uczniów z Woli i 33 ze Słupi i realizowała program czterech klas szkoły powszechnej.
W latach 1884-1918 nauka odbywała sie w języku niemieckim. Do dziś zachowana dokumentacja szkolna najlepiej o tym świadczy. Po odejściu S. Reszelskiego naukę prowadziło kilku nauczycieli, ale zawsze byli to Polacy.
W 1918 roku trwały jeszcze działania wojenne, a państwo niemieckie ponoszące klęski ogarnęła rewolucja i abdykacja cesarza Wilhelma II, Polacy zaczęli się domagać swobód politycznych. W tutejszej szkole naukę po polsku rozpoczęto 8 stycznia 1919 roku. Po raz pierwszy po latach niewoli 31 marca dzieci otrzymały polskie świadectwa, (wtedy konczył sie rok szkolny). Wakacje wiosenne trwały w kwietniu, letnie zaś na przełomie lipca i sierpnia. Taka forma organizacyjna trwała do 1923 roku.
W 1920r. stanowisko nauczyciela w Woli Książęcej objął A. Halarewicz, jeden z okolo 90-ciu nauczycieli, przybyłych z Galicji na Ziemię Jarocinską. W 1921 do tutejszej placówki uczęszczało 121 uczniów. Nauka odbywała się w dwóch zespołach klas łączonych. W jednej izbie lekcyjnej musiało się więc pomieścić 60 i więcej uczniów.
Po wybuchu II wojny światowej władze niemieckie zamknęły szkołę przeznaczajac ją na magazyn zbożowy. W okresie okupacji dzieci uczęszczały do Wysogotówka, gdzie nauczycielem był Niemiec.
Po przejściu frontu, 22 lutego 1945 roku rozpoczęły sie zajęcia dla dzieci w wieku od 7 do 14 lat. Na rok szkolny 1946/47 władze oświatowe przyznały szkole drugi etat w celu realizacji programu pięciu klas. Druga izba lekcyjna mieścila sie w pałacu, w Słupi. W roku 1947/48 było już w Woli 6 klas. Po odejsciu A.Halarewicza, obowiązki kierownika pełnił krótko p. Szczudło, a potem S. Jankowski. Szkoła aby móc realizowac program przerobiła nauczycielskie mieszkanie na dwie klasy i część klas przeniosło sie do starego pałacu.
Najdluższy staż dyrektorski w szkole miała Helena Kaczmarek, która na tym stanowisku pracowała od 1955 roku do 1981.
Liczba uczniów w okresie powojennym wahała sie od 150 do 170.
Trudności lokalowe, z którymi borykała sie szkoła zmuszały władze oświatowe do szukania rozwiązania problemu. Na poczatku lat 60-tych powstał Społeczny Komitet Budowy Szkoły, na czele którego stanął S.Krzykos. Projekt nowego obiektu został jednak odrzucony z powody spornej lokalizacji budynku.
Przez ponad stuletni okres istnienia szkoły pracowalo tu ponad pięćdziesięciu nauczycieli. Szkoła zawsze mogła liczyć na pomoc rodziców. Potrafiła także znaleźć wspólny język i pole dzialania z Kołem Gospodyń Wiejskich i Ochotniczą Strażą Pożarną. Spełnilo się powiedzenie „zgoda buduje- niezgoda rujnuje”. To właśnie dzięki zrozumieniu i współpracy z samorządem, władzą administracyjną i czynnikami oświatowymi powstał nowy obiekt szkolny, którego uroczyste otwarcie nastąpiło 5 września 1999 roku.